't Is weer de hoogste tijd voor een blog, want Marietje ging en Myca kwam .....
Vòòr die tijd nog een paar verjaardagen bezocht en wat dingen gedaan. Maar in dat vertellen steek ik geen energie.
Arie loopt bij de deur en word zsm ge-opereerd aan een Carpaal Tunnel Syndroom in de rechterpols, maar ook daar vertel ik niets over, want ik heb andere vertel-dingen te doen.
Bijna 8,5 jaar geleden mochten Arie en ik aanwezig zijn bij de geboorte van Daantje. Wat was dat een bijzondere emotionele gebeurtenis, om je dochter een dochter te zien krijgen. En nu was het de bedoeling dat Daantje bij de geboorte van haar zusje zou zijn. Door Sylvia en William was ze goed voorbereid op alle mogelijke scenario's, betrokken bij de bezoeken aan de gynaecoloog en het maken van de echo's. We waren ondertussen op de hoogte dat de naam van de baby met een M zou beginnen en ik doopte de ongeborene tot Marietje. Vragen naar Marietje klinkt veel minder afstandelijk als vragen naar de baby. In aanloop naar de geboorte werden wij van alles goed op de hoogte gehouden. Ik probeerde mijn bezigheden zoveel mogelijk te beperken om energie te sparen voor als het zover was. Alleen al de spanning rondom de aanstaande gebeurtenissen zorgde ervoor dat mijn energielevel veel lager was als anders.
Zaterdag 12 oktober op haar verjaardag begonnen bij Sylvia de weeën en om 1.30 uur zondagmorgen kreeg Arie een telefoontje of hij hen naar het ziekenhuis wilde brengen. Oh, spannend, 'Marietje' komt! Probeer dan maar de rust te vinden om weer in slaap te vallen. Om half 5 werden we weer gebeld en Arie mocht ze weer ophalen. De weeën waren niet krachtig genoeg en de ontsluiting bleef uit.
Vrijdag 18 oktober besloot de genealoog, mede onder druk van de a.s. vader, dat de bevalling maandag 21 oktober zou worden ingeleid. Na een week weeën en slecht slapen was ook de arts van mening dat de bevalling niet meer zo lang op zich moest laten wachten.
Maandagmorgen om 7.15 uur bracht Arie hen weer naar het ziekenhuis. Om 9.00 uur mocht hij Daantje weer ophalen. Van het lange wachten werd ze ongedurig en had afleiding nodig. Door spelletjes met haar te doen, een film kijken en haar te laten knutselen kwamen we de tijd goed door. Ik kon zelfs tussen de middag nog een uurtje rusten zonder gestoord te worden. Arie even naar kantoor en Daantje heeft zich helemaal alleen vermaakt, de grote schat.
Tegen vier uur belde Sylvia dat Myca was geboren en konden we naar het ziekenhuis om haar te bewonderen. Wat een feestje om dat lieve nieuwe mini-mensje te mogen knuffelen en besnuffellen. Arie had mij in de rolstoel naar de afdeling gebracht en toen om half 6 bleek dat Sylvia en Myca alweer naar huis mochten, reed hij Sylvia in een ziekenhuis-rolstoel naar beneden. William nam de tas en Myca in de maxi-cosi en Daantje bestuurde mijn rolstoel. Een leuke optocht moet dat geweest zijn.
Vòòr die tijd nog een paar verjaardagen bezocht en wat dingen gedaan. Maar in dat vertellen steek ik geen energie.
Arie loopt bij de deur en word zsm ge-opereerd aan een Carpaal Tunnel Syndroom in de rechterpols, maar ook daar vertel ik niets over, want ik heb andere vertel-dingen te doen.
Bijna 8,5 jaar geleden mochten Arie en ik aanwezig zijn bij de geboorte van Daantje. Wat was dat een bijzondere emotionele gebeurtenis, om je dochter een dochter te zien krijgen. En nu was het de bedoeling dat Daantje bij de geboorte van haar zusje zou zijn. Door Sylvia en William was ze goed voorbereid op alle mogelijke scenario's, betrokken bij de bezoeken aan de gynaecoloog en het maken van de echo's. We waren ondertussen op de hoogte dat de naam van de baby met een M zou beginnen en ik doopte de ongeborene tot Marietje. Vragen naar Marietje klinkt veel minder afstandelijk als vragen naar de baby. In aanloop naar de geboorte werden wij van alles goed op de hoogte gehouden. Ik probeerde mijn bezigheden zoveel mogelijk te beperken om energie te sparen voor als het zover was. Alleen al de spanning rondom de aanstaande gebeurtenissen zorgde ervoor dat mijn energielevel veel lager was als anders.
Zaterdag 12 oktober op haar verjaardag begonnen bij Sylvia de weeën en om 1.30 uur zondagmorgen kreeg Arie een telefoontje of hij hen naar het ziekenhuis wilde brengen. Oh, spannend, 'Marietje' komt! Probeer dan maar de rust te vinden om weer in slaap te vallen. Om half 5 werden we weer gebeld en Arie mocht ze weer ophalen. De weeën waren niet krachtig genoeg en de ontsluiting bleef uit.
Vrijdag 18 oktober besloot de genealoog, mede onder druk van de a.s. vader, dat de bevalling maandag 21 oktober zou worden ingeleid. Na een week weeën en slecht slapen was ook de arts van mening dat de bevalling niet meer zo lang op zich moest laten wachten.
Maandagmorgen om 7.15 uur bracht Arie hen weer naar het ziekenhuis. Om 9.00 uur mocht hij Daantje weer ophalen. Van het lange wachten werd ze ongedurig en had afleiding nodig. Door spelletjes met haar te doen, een film kijken en haar te laten knutselen kwamen we de tijd goed door. Ik kon zelfs tussen de middag nog een uurtje rusten zonder gestoord te worden. Arie even naar kantoor en Daantje heeft zich helemaal alleen vermaakt, de grote schat.
Tegen vier uur belde Sylvia dat Myca was geboren en konden we naar het ziekenhuis om haar te bewonderen. Wat een feestje om dat lieve nieuwe mini-mensje te mogen knuffelen en besnuffellen. Arie had mij in de rolstoel naar de afdeling gebracht en toen om half 6 bleek dat Sylvia en Myca alweer naar huis mochten, reed hij Sylvia in een ziekenhuis-rolstoel naar beneden. William nam de tas en Myca in de maxi-cosi en Daantje bestuurde mijn rolstoel. Een leuke optocht moet dat geweest zijn.
| | |
Dinsdagmorgen voelde ik duidelijk de intensiteit van de dag ervoor en voelde me moe en had overal spierpijn. Maar 's avonds konden we toch niet laten om nog even naar Myca te gaan. Ik mocht haar een schone luier omdoen en de pyjama aantrekken voordat ze bij Sylvia aan de borst ging. Genieten!
Donderdagmorgen gingen we al vroeg op pad omdat we de afspraak gemaakt hadden dat ik Myca in bad zou doen. Na het insoppen en het afspoelen in het badje moest ik toegeven dat ik te moe werd om haar verder te helpen en moest de kraamverpleegkundige het overnemen.
Wat baal ik dan van mijn lichaam en kan wel huilen om dat wat ik zo graag wil en niet kan. Nu dan maar even een paar dagen een stapje terug doen (ook al wil ik gevoelsmatig anders) en weer krachten opdoen om volgende week weer een keer te gaan kijken.
De komende 4 á 5 weken moeten we er nog volop van genieten dat ze zo dichtbij wonen, want 1 december verhuizen ze naar Rijssen. Het is gelukkig niet echt ver, maar ik kan niet zomaar meer eventjes binnenwippen.
De komende 4 á 5 weken moeten we er nog volop van genieten dat ze zo dichtbij wonen, want 1 december verhuizen ze naar Rijssen. Het is gelukkig niet echt ver, maar ik kan niet zomaar meer eventjes binnenwippen.
