Meerdere keren, de afgelopen jaren, heb ik een terugval gehad. Telkens verloor ik het bewustzijn en als ik dan weer bij kwam was er een functieverlies in enkele of al mijn ledematen. En duurde het herstel enkele weken of maanden.
Deze keer kunnen we ook spreken van een terugval. Deze keer van een geestelijke terugval.
In de loop der jaren heb ik leren omgaan met mijn 'tekortkomingen', accepteren is er niet bij. Er bij neerleggen dat ik niet meer kan wat ik graag wil is niet mogelijk, het enige wat ik kan doen is er zo positief mogelijk mee omgaan. Hierbij is een goede planning en een balans tussen inspanning en rust het allerbelangrijkste. Alleen op die manier is er mee om te gaan.
En zo kan ik het meest van de positieve dingen in mijn leven intens genieten.
Maar dan wordt Myca geboren. Een fantastische gebeurtenis waar ik zoveel ik kan van geniet en zoveel mogelijk probeer bij elke ontwikkeling aanwezig te zijn. En dan gaat deze pasgeborene samen met haar mama, papa en zus verhuizen naar Rijssen. Er is een hoop drukte in het huishouden en ik kan niet meer doen dan af en toe een wasje draaien en een paar uur op Myca passen. Dat terwijl ik zoveel meer wil helpen, met inpakken bijvoorbeeld.
Niet alleen bewust, maar vooral ook onbewust, frustreert dit enorm en het glas dat normaal gesproken halfvol is, loopt gestaag leeg. En dat geeft ook spanningen met Arie, die zelf ook het nodige slikken moet.
Daarbij komt ook nog dat Arie geopereerd wordt aan carpaal tunnel syndroom in zijn rechterhand en kan hij niet de mantelzorg geven die hij normaal gesproken levert. Daarvoor krijgen we extra Thuiszorg en Kiona neemt regelmatig de zorg voor de warme maaltijd over. Als Arie toch nog met de auto weg moet, ga ik mee om te schakelen.
Als dan ook nog eens de verhuizing helemaal rond is en ik niet meer elk moment bij hen binnen kan gluren is de geest heel moe en kan ik het niet meer aan. Nadenken, goede zinnen vormen, dingen onthouden en concentreren op de dingen waar ik mee bezig ben kosten me steeds meer moeite. En dat frustreert ook weer ontzettend en maakt me ontzettend verdrietig en geeft me het gevoel dat ik verdrink in mijn eigen onmacht.
Na een bezoek aan de huisarts op 5 december, had ik op 12 december een gesprek met de praktijkverpleegkundige GGZ. Na alles besproken te hebben met haar lukt het me om de boel aardig op een rijtje te krijgen en enigszins geestelijke rust te vinden. Het is waarschijnlijk niet zo dat de grijze massa minder wordt, maar de verwerking van een aantal grote veranderingen en ervaringen hebben meer tijd nodig. Regelmatig nog zijn er de huilbuien en ben ik, behoorlijk tegen mijn eigen principes in, heel negatief en heel boos op dit lijf en deze geest waar ik nu mee moet leven.
Maar door nog meer te letten op mijn lichamelijke én geestelijke rust, voel ik dat het glas weer langzaamaan vol loopt en worden de negatieve buien minder frequent. Hierdoor kan ik me ook weer wat beter concentreren op wat ik doe en zeg en neemt ook weer die frustratie wat af. Merk wel dat ik er nog lang niet ben, maar door me te concentreren op de leuke dingen in het leven zal het zeker wel lukken!
Chaos-verhaal? Zal best wel. Moeten jullie maar zelf ontwarren. Daar steek ik nu geen energie in .... de Kerstdagen komen eraan (Rijssen komt helpen de pannen leeg maken!!!); Arie's verjaardag ervoor, Oud- en Nieuw (mogen wij in Rijssen de pannen helpen leegmaken) en dan mijn verjaardag.
Pfoei .... als ik de laatste alinea lees ..............
FIJNE DAGEN VOOR IEDEREEN .... tot in 2014!
Deze keer kunnen we ook spreken van een terugval. Deze keer van een geestelijke terugval.
In de loop der jaren heb ik leren omgaan met mijn 'tekortkomingen', accepteren is er niet bij. Er bij neerleggen dat ik niet meer kan wat ik graag wil is niet mogelijk, het enige wat ik kan doen is er zo positief mogelijk mee omgaan. Hierbij is een goede planning en een balans tussen inspanning en rust het allerbelangrijkste. Alleen op die manier is er mee om te gaan.
En zo kan ik het meest van de positieve dingen in mijn leven intens genieten.
Maar dan wordt Myca geboren. Een fantastische gebeurtenis waar ik zoveel ik kan van geniet en zoveel mogelijk probeer bij elke ontwikkeling aanwezig te zijn. En dan gaat deze pasgeborene samen met haar mama, papa en zus verhuizen naar Rijssen. Er is een hoop drukte in het huishouden en ik kan niet meer doen dan af en toe een wasje draaien en een paar uur op Myca passen. Dat terwijl ik zoveel meer wil helpen, met inpakken bijvoorbeeld.
Niet alleen bewust, maar vooral ook onbewust, frustreert dit enorm en het glas dat normaal gesproken halfvol is, loopt gestaag leeg. En dat geeft ook spanningen met Arie, die zelf ook het nodige slikken moet.
Daarbij komt ook nog dat Arie geopereerd wordt aan carpaal tunnel syndroom in zijn rechterhand en kan hij niet de mantelzorg geven die hij normaal gesproken levert. Daarvoor krijgen we extra Thuiszorg en Kiona neemt regelmatig de zorg voor de warme maaltijd over. Als Arie toch nog met de auto weg moet, ga ik mee om te schakelen.
Als dan ook nog eens de verhuizing helemaal rond is en ik niet meer elk moment bij hen binnen kan gluren is de geest heel moe en kan ik het niet meer aan. Nadenken, goede zinnen vormen, dingen onthouden en concentreren op de dingen waar ik mee bezig ben kosten me steeds meer moeite. En dat frustreert ook weer ontzettend en maakt me ontzettend verdrietig en geeft me het gevoel dat ik verdrink in mijn eigen onmacht.
Na een bezoek aan de huisarts op 5 december, had ik op 12 december een gesprek met de praktijkverpleegkundige GGZ. Na alles besproken te hebben met haar lukt het me om de boel aardig op een rijtje te krijgen en enigszins geestelijke rust te vinden. Het is waarschijnlijk niet zo dat de grijze massa minder wordt, maar de verwerking van een aantal grote veranderingen en ervaringen hebben meer tijd nodig. Regelmatig nog zijn er de huilbuien en ben ik, behoorlijk tegen mijn eigen principes in, heel negatief en heel boos op dit lijf en deze geest waar ik nu mee moet leven.
Maar door nog meer te letten op mijn lichamelijke én geestelijke rust, voel ik dat het glas weer langzaamaan vol loopt en worden de negatieve buien minder frequent. Hierdoor kan ik me ook weer wat beter concentreren op wat ik doe en zeg en neemt ook weer die frustratie wat af. Merk wel dat ik er nog lang niet ben, maar door me te concentreren op de leuke dingen in het leven zal het zeker wel lukken!
Chaos-verhaal? Zal best wel. Moeten jullie maar zelf ontwarren. Daar steek ik nu geen energie in .... de Kerstdagen komen eraan (Rijssen komt helpen de pannen leeg maken!!!); Arie's verjaardag ervoor, Oud- en Nieuw (mogen wij in Rijssen de pannen helpen leegmaken) en dan mijn verjaardag.
Pfoei .... als ik de laatste alinea lees ..............
FIJNE DAGEN VOOR IEDEREEN .... tot in 2014!
